reklama
      

---

          Nie oglądając się za siebie, potykając w ciemnościach o wystające z dróżki węzły korzeni, bez słowa – spanikowana, dysząca głośno jak karłowaty pociąg, grupka łebków biegnie i pędzi na oślep. Po kilkudziesięciu sekundach olimpijskiego sprintu w szarówce, gdy trzeba uważać na każdy krok po nierównym, ukorzenionym podłożu – wciągają powietrze coraz ciężkej, coś zaczynają pokrzykiwać, ten i ów woła zasapany:

– Zaczekajcie chłopaki, czekajcie.

– Dobra, czekajcie! – i zwalniają, choć wciąż posuwają się przyspieszonym marszobiegowym krokiem, jak najdalej od niebezpieczeństwa i najbliżej błogiego podwórka.

– Co to było?! – Co to było!! – pytają przerażeni jedni drugich, dysząc ciężko.

– Jak to co! Banda Dżekopa!!!

– Ja słyszałem wyraźnie, jak gadali.

– Ja też.

– No, ja też.

– Ale byli straszni.

– No.

        Kroczą śpiesznie, przejęci i wystraszeni, zaskoczeni nagłością niespodziewanego, a przecież jak najbardziej realnego spotkania. Jeszcze przed kilkoma chwilami spacerowali beztrosko na tajemniczy zwiad-wyprawę, na spotkanie z bajkową przygodą. Tymczasem zderzyli się z rzeczywistością zła, tym okropniejszą, że prawdziwą i dotykalną.

– Dobrze, że ich nie widziałem, tylko słyszałem, ale byli straszni.

– Banda Dżekopa jak nic.

– A skąd wiesz, że byli straszni, jak ich nie widziałeś?

– Sam ich nie widziałeś, bo pierwszy zwiewałeś.

– Ty pierwszy zwiewałeś, aż się zerżnąłeś w gacie ze strachu.

– Sam się zerżnąłeś, bo słyszałem jak pierdzisz i śmierdziało na pół kilometra.

– Zaraz ty się spierdzisz, jak dostaniesz w łeb.

– Sam się walnij w łeb, głupku.

– Dobra, zamknijcie jadaczki!

– No to po co on się rzuca?

– Zaraz ci się rzucę, mungole!

– Zamknijcie mordy, głupki! Słyszycie?!

– Gonią nas!!!

          Trzask suchego konara nieopodal i kolejny impuls nagłego strachu – gromada znowu rzuca się w kilkudziesięciometrowy sprint. Tym razem jednak ze śmiechem i świadomością psikusa, który zrobili bandziorom, bo są już dość daleko od niebezpiecznego miejsca. Widzą, że tamci jednak ich nie gonią, zaraz też dopadają do prostopadłej ulicy Górnej, wbiegają nią w obręb murów, obok plebanii, do miasta, w którym jest jasno, coraz bliżej podwórko, domy i błogie ocalenie.

– Ale było chłopaki, co?

– No, myślałem, że nas gonią!

– A jakby nas dorwali, to by było, co nie? – trajlują, śmieją się, wymachują rękoma, wykrzykują, plują po dorosłemu na chodniki, szybko maszerując znanymi uliczkami, oświetlonymi szarym światłem rzadkich lamp.

– A takiego sprinta, to nawet nigdy w życiu nie miałem.

– Ale jakby nas dorwali?

– To co?

– Jak co? Nie wiem co.

        Przez chwilę każdy myśli, co by to było, gdyby Banda Dżekopa jednak ich dorwała i strach ponownie zagląda do oczu. Jednak po chwili refleksji podnosi głowy Hydra wątpliwości.

– A mnie się zdaje, że to nie była Banda Dżekopa.

– No to ciekawe kto?

– A, pijaki.

– Ta, pijaki! I co? Że Banda Dżekopa to pijaki?!

– Nie, że Banda Dżekopa to pijaki, tylko że pijaki zwykłe tam były.

– Pewnie! A Banda Dżekopa tak by pozwoliła pijakom wejść na swój teren?

– A ja widziałem pijaków na tych wałach tam, w tym samym miejscu. Kiedyś z mamą i tatem żeśmy szli na spacer tamtędy, ale to w dzień było, to wtedy pijaki tam siedzieli.

– Z mamusią na spacerku był!

– Ha ha, ale mosiek!

– Zamknij mordę, sam jesteś mosiek, patałachu.

– No właśnie!

– Co właśnie?

– Pijaki.

– Ta, następny się znalazł. Pijaki może siedzą w dzień, ale w nocy to nie pijaki, tylko Banda Dżekopa.

– A skąd wiesz, że Banda Dżekopa? Przecież nie widziałeś, bo spylałeś aż się kurzyło!

– Spylałem, bo tak się ze…łeś i śmierdziało, że nie można było wytrzymać koło ciebie.

– Sam się ze…łeś.

– Zamknij mordę pipo!

– Sam się zamknij, pedale!

         I tak, w sposób, który może nie do końca podobałby się rodzicom i księdzu proboszczowi, po dotarciu na podwórko, a przed pójściem do domów, owa grupka jakiś czas jeszcze rozprawiała o spotkaniu z groźną bandą.

      Eskapada ta sprawiła, że jej uczestnicy stali się na kilka dni podwórkowymi bohaterami. Opowieści o nocnym spotkaniu z Bandą Dżekopa płynęły szerokim strumieniem, pojawiały się nowe jej odnogi i dopływy, poboczne cieki, podziemne strugi i już po kilku dniach przerosła Sicinę i urastała do rozmiarów nieomal Orinoko i prawie Rzeki Żółtej. Wzbudzała w słuchaczach jeszcze większe przerażenie widmową Bandą Dżekopa i szacunek dla śmiałków, którzy odważyli się stanąć z nią oko w oko.

          Malkontenci, czyli ci, którzy zawsze najwcześniej idą na kolację udowadniali, że zdarzenie to było po prostu spotkaniem z grupką pijaków, w dodatku spotkaniem zupełnie kompromitującym dla bohaterskich zwiadowców, bo tylko „mungoły” boją się pijaków. Ale szybko się z nimi rozprawiano za pomocą „argumentum ad mamusiam”, a wreszcie, gdy to nie skutkowało, perswadowano kuksańcami.

          Czy wieczorna przygoda była rzeczywiście bezpośrednim spotkaniem z groźną i słynną Bandą Dżekopa? Czy może chłopcy natknęli się po prostu na miejscowych żuli, którzy akurat na południowych wałach, w zacisznym otoczeniu leszczynowych krzewów zorganizowali sobie plenerową wieczorną libację?

          Spór o to trwał kilka dni i nie został rozstrzygnięty. Wkrótce, pod naporem i w natłoku ciągle nowych podwórkowych wydarzeń, ucichł.

           Po pewnym jednak czasie odżył przy innej okazji, gdy po podwórku, nie wiadomo skąd i dlaczego, krążyć zaczęła wieść o Czarnej Wołdze. Wieść owa głosiła, że był to samochód radzieckiej ekskluzywnej marki „Wołga” w kolorze czarnym, który podjeżdżał nagle, wyłaniał się jak spod ziemi i porywał dzieciaki, a chyba nawet dorosłych. Niektórzy przekonywali, że Czarna Wołga zjawiała się przede wszystkim i najczęściej po dorosłych, a tylko przy okazji po dzieci.

        Tak czy inaczej, gdy starsze rodzeństwo miało problem z przyprowadzeniem młodszego brata czy siostrzyczki do domu, bo ciekawsza była akurat rozgrywka w kapsle, a jeszcze bardziej pasjonująca gra w klasy – wystarczyło powiedzieć groźnie:

– Bądź grzeczna, bądź grzeczny, bo cię Czarna Wołga zabierze! – i nieusłuchany urwis szybciutko zamieniał się grzecznego konsumenta kolacji.

          Rzeczywiście, był taki czas, gdy cała okoliczna dzieciarnia wypatrywała po ulicach Czarnej Wołgi. W niemal każdym samochodzie – w tamtym czasie nie było ich wiele, a prawdę mówiąc ulice były niemal puste – a już w każdym w ciemnym kolorze, dzieciarnia dostrzegała otoczoną złą sławą Czarną Wołgę, zaś na wykrzyczane hasło: – Czarna Wołga przyjechała!! – wrzeszcząca zgraja biegiem kryła się po klatkach schodowych i podwórko pustoszało w mgnieniu oka.

          Jak okazało się po latach, mity i opowieści o Bandzie Dżekopa i Czarnej Wołdze zawierały w sobie ziarno prawdy.

        Takie ziarno, które może dostrzec tylko wyostrzony wzrok dziecka i taką prawdę, którą może uchwycić jedynie jego czysta percepcja.